We hebben als mens de unieke mogelijkheid om ons ergens op te richten. Iets heel helder en scherp te krijgen, zodat we in staat zijn naar onze doelen te bewegen en soms ook letterlijk te scoren.
Is de weerstand welkom? Is het welkom als het tegenzit? Als het totaal anders loopt dan je verwacht had? Misschien wel tegen het onredelijke aan, onrechtvaardig zelfs… Is het dan nog steeds welkom?
Er is een weg waarbij je af blijft stemmen op de ander in de hoop op erkenning en goedkeuring. Waarbij je je verantwoordelijk blijft voelen voor de gevoelens en de behoeften van anderen en het nakomen van al je aangenomen verplichtingen.
Je spaart, sluit verzekeringen af, ontwijkt risico’s uit angst voor wat er eventueel zou- kunnen-gaan-gebeuren. De motor van de maatschappij draait op angst. En het onderliggende verlangen, een gelukkig en vooral lang leven, zijn de brandstof om de maatschappij draaiende te houden.
“Hoe kan ik krachtiger worden? Hoe kan ik ervoor zorgen dat de reacties van andere mensen niet meer zo bij me binnenkomen, dat ze me niet meer zo raken?”
Ze heeft haar ogen gesloten. Haar rechter hand ligt op haar keel terwijl ze voor me zit. Het geeft de plek aan waar ze een benauwd gevoel heeft. “Hoe is dat voor je?” vraag ik “Niet fijn”, zegt ze.
Voor die momenten dat je jachtig en gehaast bent. In de hoop daarmee tijd te winnen.
Voor die momenten dat je ongeduldig bent. In het verlangen de eerste te willen zijn of zo snel mogelijk iets wilt bereiken.
Bang om iets te missen of onopgemerkt te blijven en op te gaan in de massa….
Jesper is 45 jaar. Hij weet met z’n hoofd dat ie zichzelf meer op de eerste plek mag zetten, maar toch is hij geneigd te vaak over zijn eigen grenzen heen te gaan: “Iets in mij vindt dat ik het goed moet doen…”