“Volgens mij is er iets mis met mij… ”. Hij is 67 jaar. Deze man met vriendelijke ogen, zit enigszins gespannen tegenover mij. Hij wil graag meer leren voelen. Beter in zijn vel zitten. Hij heeft diverse onderzoeken gehad en de sticker “Asperger” opgeplakt gekregen, een aan autisme verwante stoornis. Eerder zijn al termen genoemd als adhd. Het voorstel was om medicatie te slikken. Hij wilde graag met mij in gesprek, in de hoop dat ik iets voor hem zou kunnen betekenen…
“Ik ben zo alleen, dokter. Het gaat echt niet goed met mij”. Een marokkaanse man van eind 50. Hij heeft hoge bloeddruk, is somber, vermoeid en eet slecht. Ruim twee jaar geleden gescheiden en heeft moeite om zijn leven weer op te pakken. “Ben je alleen?”, vraag ik. Vol overtuiging zegt hij “Ja, ik ben heel alleen”. Dan vraag ik nog een keer: “Ben je écht alleen?” …
Mijn verlangen is dat ik hier kan blijven wonen, dat mijn man me eindelijk een keer begrijpt, dat ik weer kan sporten. Mijn wens is dat hij eerlijk is, dat mijn kinderen wat vaker langskomen, dat mijn klanten mij waarderen. Mijn verlangen is…
Griep is een virus waarbij het slijmvlies in de luchtwegen ontstoken is. Het begint vaak zeer plotseling met koude rillingen, hoofdpijn, heftige spierpijn en vermoeidheid, keelpijn, droge hoest en (hoge) koorts. Door het virus ben je meestal 3 tot 5 dagen knock-out, maar griep kan ook rond de 8 dagen aanhouden. Herstel duurt gemiddeld 1 tot 3 weken. De griep kan niet tegen hoge temperaturen en koorts is dan ook een afweermechanisme van het lichaam. Door een koortsverlagend medicijn – zoals paracetamol – in te nemen vertraag je eigenlijk het herstelproces. Bij heftige (spier-)pijn of slecht slapen door de koorts, kan je eventueel een pijnstiller innemen. De hoogte van de koorts (tot 41 graden) zegt eigenlijk niets over de ernst van de aandoening. Je kan met koorts gewoon naar buiten. Intensieve inspanning kun je beter vermijden, ook de eerste dagen nadat de koorts verdwenen is.
Hij zit tegenover mij in mijn praktijk. Een man van eind dertig. Zijn werk – wat hij altijd graag deed – gaat niet meer. Hij is tijdelijk weg bij zijn gezin. Weet niet meer wat ie moet doen. Iets in hem roept om een verandering. Om vrijheid. Geluk. Een andere kracht houdt hem op de plek waar hij staat. Schuldgevoelens. Het goed willen doen. Gezien willen worden voor wie hij daadwerkelijk is. Zijn partner laat weten wat ze wil. Als hij in staat zou zijn om aan haar wensen tegemoet te komen, dan zouden ze het toch prima hebben samen? Zij houdt toch immers ook rekening met zijn behoeften? Zij respecteert hem toch ook? Waarom lukt het dan niet om haar ook te respecteren? Beiden zijn een fuik ingezwommen. Zonder dat ze er erg in hebben. Een doodlopend pad. De verbinding met lijstjes en oordelen belangrijker gemaakt dan de verbinding met henzelf. Uit liefde voor de ander…
De reis om afscheid te kunnen nemen van je verslaving gaat gepaard met het passeren van een aantal drempels. Je zult een aantal innerlijke draken moeten verslaan om uiteindelijk op die plek van rust uit te komen. Het strijden met deze draken is opnieuw zo spannend dat je daar het liefst vandaan wilt. En dat is waarom het zo’n verdraaid zware, lange en lastige weg kan weg kan zijn. Voor velen nog een soort utopia, het beloofde land vrij van verslavingen en een plek van rust en ontspanning. Het is waardevol om iemand de weg te vragen. Het liefst iemand die jou jouw eigen weg laat lopen en oog in oog laat komen met de draken die je tegenkomt.
Of ik hem terug wilde bellen. Een jonge man, begin dertig. Wanneer hij opneemt zegt hij: “m’n kop maakt me gek, ik kan de hele dag aan niets anders denken. Ik slaap niet meer, kan me niet meer concentreren, ik ben moe, uitgeput, op. Ik wil weten waar ik aan toe ben. Ik word gek van die onzekerheid”. “Dat is nou net het probleem”, zeg ik.
De huisarts rent. En hij heeft niet meer door dat hij aan het rennen is. Hij durft niet meer aan de rem te trekken uit angst het tempo niet meer bij te kunnen houden. Bang om te verliezen: zijn positie, zijn plek in het web van de nederlandse zorg. Niet beseffende dat hij al aan het verliezen is.
Verbaasd kijkt ze me aan. “Accepteren? Vraag je me nou om het zomaar te accepteren?” Ik zie haar denken. Dat kán toch niet? Als ik dit accepteer, dan geef ik toch op aan wat ik wil? Verbazing, maakt plaats voor verwarring. Verwarring en wanhoop: “Goed voor mezelf zorgen zeg je toch? Welnu, ik wil iets anders. Iets anders dan dít…”
Terwijl ik mijn stappen maak in de sneeuw hoor ik mijn ademhaling. Adem in…adem uit, adem in… adem uit.
Met vijf andere mannen ben ik aan het tourskiën in Macugnaga, een klein bergdorpje in Italië. We verblijven op 2800m hoogte en van daaruit nemen we iedere dag een nieuwe route. Vanwege de weersomstandigheden lopen we, na een off-piste afdaling, langs de rand van de piste omhoog. Het zicht is beroerd. Je kan een 10-tal meter vooruit kijken en dan is er geen verschil meer tussen piste, berg, lucht…
A=ja
B=nee
C=ik weet niet
Zo vaak vind ik van mezelf dat ik een keuze moet maken. De juiste keuze. Wanneer ik het dan nog niet weet dan vind ik daar wat van. Net als vroeger wanneer ik een proefwerk moest maken. Antwoord C was een keuze van de looser.