A=ja
B=nee
C=ik weet niet
Zo vaak vind ik van mezelf dat ik een keuze moet maken. De juiste keuze. Wanneer ik het dan nog niet weet dan vind ik daar wat van. Net als vroeger wanneer ik een proefwerk moest maken. Antwoord C was een keuze van de looser. Degene die het niet weet. Als je het niet weet dan heb je niet hard genoeg geleerd. Of hard genoeg gewerkt. Misschien nog liever een foute keuze dan te zeggen “ik weet het niet”… Of liever nog excuses verzinnen waarom je antwoord a of b hebt gekozen. Of zeggen dat de vraag niet goed gesteld is. Maar alsjeblieft, niet “ik weet het niet”…
Ik realiseer me inmiddels dat “het niet weten” zorgt voor verwarring. En verwarring voelt vervelend. Het geeft geen houvast. Nergens. Een fase van verwarring wil ik liever overslaan. Ondanks alles wat ik heb geleerd en iedere dag nog leer, ben ik onbewust zo op zoek naar houvast, dat de verwarring, het niet weten, ontoelaatbaar is. Maar wat nou wanneer ik de fase van verwarring zie als een ontwikkeling naar nieuwe inzichten. Dat het me laat zien dat ik op weg ben naar iets nieuws, iets beters, iets dat waardevoller is dan wat er nu is. Zou verwarring dan meer welkom zijn? Ik denk nog regelmatig “ik wil het liefst dat ik die fase van niet weten over kan slaan”…. Maar wat fijn eigenlijk dat die fase niet aan míj voorbij gaat.
De fase van verwarring, het niet weten, is de doortocht naar verandering. Zij laat me zien dat ik op de goede weg ben. Het is soms goed om het even níet te weten.
Vul wat vaker antwoord C in. Het zal je mentale én fysieke rust en ontspanning brengen wanneer je beseft en durft te zien dat antwoord C ook een heel goed antwoord is.
