De flinterdunne scheidslijn van Tijd

En dan lees ik opeens het bericht. Hoe vaak had ik hem gezien? Misschien drie keer in mijn leven. Drie keer een week intens contact gehad tijdens een training waardoor het voelde alsof ik hem al jaren kende. Een warme persoonlijkheid en de goedheid zelve. Een jaar geleden nog volop in het leven, net zijn grote liefde ontmoet en vol met plannen, ideeën en dromen. En dan nu het bericht: op 49 jarige leeftijd overleden aan kanker. Twee jaar ouder dan ik…

We hebben tijd… en ook weer niet. We hebben tijd nodig. Tijd om ons terug te trekken, om in stilte te zijn, te overdenken. Tijd om te groeien, te ontwikkelen. Tijd om contact te maken, écht contact met onszelf en met anderen. Jezelf en de ander te leren kennen, te ontdekken. Te voelen ook vooral, wat goed en kloppend is voor jou. Zodat je via die weg jouw kostbare waarde toe kunt voegen aan je omgeving en aan deze wereld.

Kostbare tijd

En tegelijkertijd kunnen we deze kostbare tijd maar al te vaak verdoen. Door of heel hard te rennen met indrukwekkende to-do-lijstjes, verplichtingen en verantwoordelijkheden. Immers: de hoogte van jouw succes hangt toch vooral af van “hoe druk je het wel niet hebt”… Of juist door geen stappen te ondernemen en eindeloos de lastigheden te omzeilen met allerhande verleidingen en mooie verhalen, als dat het nog niet het juiste moment is en je het heel graag de tijd wilt geven… Alsof je alle tijd hebt en het vanzelfsprekend is dat morgen de zon gewoon weer opkomt. Dénk je…

In beweging

En deze scheidslijn is flinterdun: waar gaat vertragen, wachten en durven blijven, omdat dat bijdraagt aan de relatie tussen jou en jezelf, over in een escape om de lastigheden te vermijden zodat je het conflict (met jezelf) niet aan hoeft te gaan?

Naar mijn idee is het waardevol om te zien dat dit continu in beweging is. Laat het maar bewegen. De kunst is om heel dicht langs dit lijntje te blijven navigeren. Niet te streven naar perfectie, maar juist bereid te zijn om er steeds weer even van verwijderd te raken en dan weer bij te sturen.

Vertragen

Dat je wakker en alert blijft. En dé manier om daar aandacht op te blijven hebben, is door te vertragen.

Zodat je in staat bent om te overdenken: wat is waar, wat niet en hoe waar is het eigenlijk wat ik denk? Wat voel ik, wat ervaar ik en wat zou een kloppende stap zijn voor mij als ik oprecht vriendelijk voor mezelf zou zijn?

Het stelt je in staat om te voorkomen dat je stappen neemt uit een reflex om een bepaalde lastigheid maar te ontwijken, waardoor je nog verder van je koers af raakt.

Door te vertragen win je tijd… En vervolgens heb je dan ook die stap te nemen. Het zal vroeg of laat toch in de vorm gerealiseerd moeten worden, zodat je het ook daadwerkelijk kunt ervaren.

Zet die ene stap

Stel het niet uit, omdat je denkt dat er wel voldoende tijd is. Die is er niet. Want ook jij, ook ik, nu vol met dromen en ideeën… over twee jaar kan het zo maar opeens over zijn.

Dus vertraag, win tijd, voel wat écht kloppend is voor jou en zet dan die ene stap. In het slechtste geval stuur je weer bij…

Deze tijd op aarde is eindig en jij bent verplicht aan jezelf om er alles uit te halen wat er in zit.