Ja, maar…

“Ja, maar …bij mij werkt het toch echt anders. Ja, maar…bij mij kan dat niet hoor. Ja, maar…”

Escapes

In de podcast van Kukuru besprak ik met Giel Beelen een aantal vaak toegepaste escapes die ik beschrijf in mijn boek. Escapes, vluchtroutes, die we dagelijks toepassen met het idee dat we stappen zetten. In feite houdt het je ver verwijderd van de pijn en daarmee van wie je in essentie bent.
Één van de escapes is de: Ja, maar…”

Ja, maar…

Stel iemand vertelt je iets. Geeft je een andere manier om naar jouw werkelijkheid te kijken. Een nieuw inzicht. En vervolgens zeg jij “Ja, maar…”.  Is datgene wat je verteld is, voordat jij “Ja, maar” zegt, nieuw of oud? Nieuw. Alles wat ná de “Ja, maar” komt, is dát oud of nieuw? Dat is oud.

De “Ja, maar” brengt ons terug naar een plek die we al weten. Alles wat wij weten is gebaseerd op ervaringen uit het verleden. Op wat we geleerd en meegemaakt hebben. Dat is dus per definitie oud. Door de “Ja, maar” steeds te herhalen houdt het je op de plek waar je staat. Je ontwijkt daarmee de mogelijkheid om op een andere, vaak nieuwe, manier naar de situatie te kijken.

Als je wilt dat je leven anders is, dan zal je eerst bereid moeten zijn om iets anders te doen. Niet de meest comfortabele plek misschien, wel de meest kansrijke.