Steeds meer ben ik ervan overtuigd dat stil zitten en de rust opzoeken je meer gaat opleveren dan maar doorgaan en volharden. Stap uit de trein, ga zitten, sluit je ogen en kijk naar binnen.
Ruim twintig jaar geleden ben ik in de trein gestapt die me naar het geluk toe zou brengen. Iedereen aan wie ik de weg vroeg wist waar ik heen wilde. Zij konden mij de weg wijzen. “Ga leren, kies die studie. Pas op, niet die kant op, want dat is niet goed voor je…”. Geleidelijk waren het ook mijn eigen overtuigingen die meenden welke kant ik op moest. Ik zou volharden in mijn relatie, omdat ik het beter zou doen dan ik vond dat mijn ouders hadden gedaan. Een relatie was vooral werken, en dat kon ik wel, dus volhouden. Dan zou het wel goed komen. Ik zou volharden in mijn werk, omdat ik een beeld had van wat een goede huisarts zou moeten zijn. Ingegeven door meningen en oordelen van anderen. En als ik twijfelde aan de richting van de trein, dan wisten anderen me te vertellen dat ik gewoon door moest blijven gaan. Dan zou ik vanzelf op de juiste eindbestemming, “geluk”, uitkomen. Ondertussen groeide de onrust, nog niet wetende waar die vandaan kwam. Iedereen wist immers wat goed voor mij was.
Totdat ik, nu ruim 3 jaar geleden, uit de trein stapte. Om me heen keek en besefte: hier wil ik helemaal niet zijn. Dit is niet wat ik wil. Dit is niet wat goed is voor mij. Door stil te staan, mijn ogen te sluiten en eerst naar binnen te kijken wie ik eigenlijk was, besefte ik dat ik in de verkeerde trein was gestapt. Namelijk de trein van overtuigingen, onzekerheden en angsten van anderen. De trein van mijn eigen overtuigingen, gegroeid en beïnvloedt door diezelfde mensen. Geleidelijk ben ik gaan beseffen dat zij dat met hun beste intentie hebben gedaan, maar nooit konden weten wat goed voor mij was. Er is er maar één die weet wat goed voor je is. En dat ben jijzelf. Leef jouw eigen leven. Stop met het leven van het leven van anderen. Stap uit die trein en ga kijken waar je werkelijk heen wilt. Dat ga je niet ontdekken door maar door te gaan en nog meer gas te geven. Trek aan de noodrem. Stap uit. Sluit je ogen en kijk naar binnen. Dat proces kost tijd. Veel tijd. De wereld gaat alleen veranderen als je zelf anders leert kijken. Pak vervolgens niet weer de trein, maar ga lopen. Stap voor stap. Het gaat voor je gevoel misschien niet sneller, maar je leeft veel intenser. Je zal meer gaan zien, proeven, voelen, horen en ruiken. De weg zelf is het doel geworden. Het geluk is er al. En je zal eerder op de bestemming aan komen die hoort bij jou.
Inmiddels leef ik steeds meer een leven dat van mij is. Komen er mensen op mijn pad die me accepteren voor wie ik ben en niet voor wie ik zou moeten zijn. Hou ik energie over. Kan ik meer liefde geven en ontvangen. Ben ik een betere vader en een betere arts aan het worden. Niet om mezelf op de schouders te kloppen, maar om mijn ervaringen door te geven. Om mensen eerder uit te laten stappen. Hun ogen te sluiten en naar binnen te laten kijken en te begeleiden op de wandeling die gaat volgen…
