Zeggen wat het niet is

Ze heeft haar ogen gesloten. Haar rechter hand ligt op haar keel terwijl ze voor me zit. Het geeft de plek aan waar ze een benauwd gevoel heeft. “Hoe is dat voor je?” vraag ik “Niet fijn”, zegt ze.

Onrust

“Als het niet fijn is, wat is het dan wel?” vraag ik. De frons met haar wenkbrauwen toont dat ze zoekende is naar het antwoord op deze vraag. “Onrustig”, antwoordt ze. En opnieuw vraag ik; “als het on-rustig is, oftewel niet-rustig, wat is het dan wel? Na een korte stilte volgt “ongemakkelijk”…

“Als het on-gemakkelijk is, wat is het dan wel?” Dan verandert haar gezicht, de trekken rond haar mond en vloeien tranen over haar wangen; “Pijn, het is pijnlijk, het doet zo’n verschrikkelijke pijn…”

Het hoofd misleidt

Het hoofd is slim en sterk. Het misleidt ons ieder moment. Het is zo sluw dat het perfect weet hoe het angst, pijn en verdriet moet omzeilen. Zonder dat we ons er bewust van zijn, houdt het ons weg van de angst en de pijn. Omdat het té bedreigend is.

Door te zeggen wat het “niet is”, hoeven we geen verantwoordelijkheid te nemen. Kunnen we het niet fout doen en kunnen we altijd nog overschakelen naar een ander antwoord. Woorden doen iets met ons omdat ze verbonden zijn met emoties. Door te zeggen wat het niet is, omzeil je deze pijnlijke gevoelens.

Wat is het wel

Zodra we zeggen wat het wel is kunnen we daarop afgerekend worden en nemen we verantwoordelijkheid voor wat we zeggen. “Ik vind dat niet aardig”; wat vind je het dan wel? Super aardig, naar, vervelend, irritant….?
Let maar eens op hoe vaak jij zelf of mensen in je omgeving aangeven wat het “niet is”. Ik ben niet geïnteresseerd in wat het niet is, ik wil weten wat het wél is.

Het heeft echt een totaal andere lading wanneer je zegt; “ik vind het niet fijn, het voelt onrustig”, dan wanneer je zegt; “het doet pijn. Het doet enorme pijn”. Je lijf reageert daar direct op. Dan voel je daadwerkelijk de prijs die je betaalt. En dán ligt de weg open tot daadwerkelijke verandering: rust, ruimte, vrijheid, gezondheid…