Hoelang blijf je nog deelnemen aan dit theater? Vraag ik. Ze is 27 jaar. Ze is al een paar jaar moe. Onlangs is uit onderzoek gebleken dat haar schildklier te traag werkt. Via haar huisarts heeft ze medicatie gekregen waardoor de schildklierfunctie in het bloed verbeterd is. Ze voelt zich echter nog niet heel veel beter. Bij doorvragen blijkt dat ze al 8 jaar in een baan zit waar ze wel heel goed in is, maar waar ze het absoluut niet naar haar zin heeft. Eigenlijk wil ze iets heel anders…
Als je iemand als vriend of vriendin hebt, wiens vriendschap je niet aan zou raden aan je ouders of je eigen kinderen, wat maakt dan dat je het toch in stand houdt?
Voor die momenten dat je jachtig en gehaast bent. In de hoop daarmee tijd te winnen.
Voor die momenten dat je ongeduldig bent. In het verlangen de eerste te willen zijn of zo snel mogelijk iets wilt bereiken.
Bang om iets te missen of onopgemerkt te blijven en op te gaan in de massa….
Jesper is 45 jaar. Hij weet met z’n hoofd dat ie zichzelf meer op de eerste plek mag zetten, maar toch is hij geneigd te vaak over zijn eigen grenzen heen te gaan: “Iets in mij vindt dat ik het goed moet doen…”
Wat is het dat de energie uit je trekt? Ik stel de vraag aan Anne-Marie, ze is coach en heeft een aantal grote bedrijven in haar klantenkring. “Ik leg de lat altijd hoog en ik heb vaak te maken met deadlines, die ik dan moet halen”. En wat is de prijs die je daarvoor betaalt? “Dat ik vaak moe ben en ik steeds meer kleine lichamelijke klachten krijg”. Oké…. Ik laat een korte stilte vallen en vervolg dan met: Wat is de winst?
Marcel is 46 jaar, burn-out. ”Ik vind het lastig”, zegt hij. “Meestal is er wel iets dat de boel weer in beweging zet, maar nu komt er maar niets. Ik heb het gevoel dat ik iets moet doen, maar ik heb geen idee wat. Voor mijn gevoel duurt het veel te lang”. Wanneer ik vraag wat het met hem doet antwoord hij dat het enorm veel onrust geeft.
De tranen staan in haar ogen. Ze wil antwoorden op mijn vraag waarvoor ze komt, maar ze kan het niet verwoorden. Alleen de gedachte al dat ze het uit moet spreken. De last op haar schouders, de pijn, zo heftig dat alleen haar tranen nog kunnen spreken. “We gaan het anders doen”, zeg ik. “Als je het goed vindt gaan we dit gesprek starten via jouw gevoel…”
“Ik wil contact blijven maken met dat vlammetje”, zegt ze met tranen in haar ogen. “Dat vlammetje is mijn houvast. Het is de verbinding met het leven om mij heen. Als ik dat vlammetje maar kan voelen, dan voel ik mij goed….”