“Ik ben zo alleen, dokter. Het gaat echt niet goed met mij”. Een marokkaanse man van eind 50. Hij heeft hoge bloeddruk, is somber, vermoeid en eet slecht. Ruim twee jaar geleden gescheiden en heeft moeite om zijn leven weer op te pakken. “Ben je alleen?”, vraag ik. Vol overtuiging zegt hij “Ja, ik ben heel alleen”. Dan vraag ik nog een keer: “Ben je écht alleen?” …
“Jij gelooft in God, dus jij gaat naar de hemel. En ik geloof in niks, dus komen we elkaar na de dood, na de dood nooit meer tegen” (Stef Bos). En opeens is daar het besef. Het besef van de enorme spagaat en de invloed op mijn leven. Het vasthouden en de angst om te verliezen in de verbinding naar anderen. Hoe eenzaam ik me voelen kan bij de man die mijn vader is. De reden om dit te delen is omdat mensen zich er in zouden kunnen herkennen…