Hoelang blijf je nog deelnemen aan dit theater? Vraag ik. Ze is 27 jaar. Ze is al een paar jaar moe. Onlangs is uit onderzoek gebleken dat haar schildklier te traag werkt. Via haar huisarts heeft ze medicatie gekregen waardoor de schildklierfunctie in het bloed verbeterd is. Ze voelt zich echter nog niet heel veel beter. Bij doorvragen blijkt dat ze al 8 jaar in een baan zit waar ze wel heel goed in is, maar waar ze het absoluut niet naar haar zin heeft. Eigenlijk wil ze iets heel anders…
Wat is het dat de energie uit je trekt? Ik stel de vraag aan Anne-Marie, ze is coach en heeft een aantal grote bedrijven in haar klantenkring. “Ik leg de lat altijd hoog en ik heb vaak te maken met deadlines, die ik dan moet halen”. En wat is de prijs die je daarvoor betaalt? “Dat ik vaak moe ben en ik steeds meer kleine lichamelijke klachten krijg”. Oké…. Ik laat een korte stilte vallen en vervolg dan met: Wat is de winst?
“Ik wil eigenlijk niet, maar ik sta hier omdat ik hier moet staan…”, zegt ze op het moment dat ze plaatsneemt voor de groep tijdens de training. Je moet helemaal niets, antwoord ik. Jij kiest ervoor om daar te gaan staan. Ze kijkt me vragend aan. “Dan kies ik ervoor om weer te gaan zitten…”. Ondertussen staat ze nog steeds en komt ze niet in beweging. Ik vervolg: realiseer je je dat er iets is in jou is dat wil gaan zitten, en dat er iets anders is dat er voor kiest om te blijven staan? En dat dat deel tot op dit moment net iets groter is? Ze geeft een voorzichtig knikje. Dus waar ga je voor kiezen? Ga je zitten, of blijf je staan met het risico dat je een nieuwe ervaring opdoet? Ze aarzelt en met een krachtige stem zegt ze; “Dan blijf ik staan…”