Er is een weg waarbij je af blijft stemmen op de ander in de hoop op erkenning en goedkeuring. Waarbij je je verantwoordelijk blijft voelen voor de gevoelens en de behoeften van anderen en het nakomen van al je aangenomen verplichtingen.
Ons brein, dat voornamelijk gedachten produceert, is wat mij betreft met stip ziekmaker nr 1. Klakkeloos nemen we aan dat onze gedachten en gevoelens bepalen wie wij zijn: “Ik ben mijn gedachten. Ik ben mijn gevoelens.” Niets is minder waar. En je lijf? Jouw lijf werkt perfect. Het doet namelijk precies wat er door je bovenkamer verteld wordt. En jij neemt het (zonder te denken) direct aan voor waar…
Herken je dat? Dat je opstaat en jezelf voorneemt om er een fijne dag van te maken. En halverwege de dag glipt het ergens tussen je vingers vandaan… Ergens heb je je laten beïnvloeden door gebeurtenissen, meningen van anderen of van jezelf. Apart toch? Jij neemt je voor om er een mooie dag van te maken, en uiteindelijk loopt het anders. Hoe loyaal ben je dan nog aan jezelf? Naar mijn mening moet je jezelf veel vaker op de dag afvragen: “Hoe gaat het eigenlijk met mij? Ben ik nog op het pad wat ik mij voorgenomen had?” En vooral “Waar geef ik op aan mijzelf?”