Waar had je vroeger toen je klein was het meest behoefte aan? Wanneer je je boos of verdrietig voelde omdat je een slecht cijfer had op school of omdat je ruzie had met een vriendje of vriendinnetje. Waar zat je dan het meeste op te wachten?
Er is een weg waarbij je af blijft stemmen op de ander in de hoop op erkenning en goedkeuring. Waarbij je je verantwoordelijk blijft voelen voor de gevoelens en de behoeften van anderen en het nakomen van al je aangenomen verplichtingen.
“Hoe kan ik krachtiger worden? Hoe kan ik ervoor zorgen dat de reacties van andere mensen niet meer zo bij me binnenkomen, dat ze me niet meer zo raken?”
De eerste stap op weg naar vertrouwen bestaat eruit dat je eerst bereid bent om contact te maken met onzekerheid. Met onrust of zelfs met angst. Een groot deel van onze onzekerheid ontstaat doordat we heel hard ons best doen om het huidige moment te willen controleren. Ergens vinden we dat wat ín het moment plaatsvindt, niet zou mogen of moeten gebeuren. Met andere woorden: we willen iets anders dan er op dat moment is… Je vindt dat je sterk en vol vertrouwen moet zijn, maar de realiteit is dat je onzeker bent en dat je het spannend vindt… En daar wil je zo snel mogelijk vandaan. De strategie zoals je die aangeleerd hebt gekregen is dan vooral om door te zetten, te pushen en vol te houden. In de overtuiging via die weg zekerheid, voldoening, geluk, rust en zelfs gezondheid te verkrijgen.
Ons brein, dat voornamelijk gedachten produceert, is wat mij betreft met stip ziekmaker nr 1. Klakkeloos nemen we aan dat onze gedachten en gevoelens bepalen wie wij zijn: “Ik ben mijn gedachten. Ik ben mijn gevoelens.” Niets is minder waar. En je lijf? Jouw lijf werkt perfect. Het doet namelijk precies wat er door je bovenkamer verteld wordt. En jij neemt het (zonder te denken) direct aan voor waar…
