De tranen staan in haar ogen. Ze wil antwoorden op mijn vraag waarvoor ze komt, maar ze kan het niet verwoorden. Alleen de gedachte al dat ze het uit moet spreken. De last op haar schouders, de pijn, zo heftig dat alleen haar tranen nog kunnen spreken. “We gaan het anders doen”, zeg ik. “Als je het goed vindt gaan we dit gesprek starten via jouw gevoel…”
“Ik wil meer balans in mijn leven! Meer balans tussen werk en privé… Als ik nou weet welke richting ik op kan gaan… Als ik nou helderheid heb… ”
De balans in jouw leven, waar is dat afhankelijk van? Gaat dat over een balans die gericht is op de situaties buiten jou? Of over een balans ín jou?
De huisarts rent. En hij heeft niet meer door dat hij aan het rennen is. Hij durft niet meer aan de rem te trekken uit angst het tempo niet meer bij te kunnen houden. Bang om te verliezen: zijn positie, zijn plek in het web van de nederlandse zorg. Niet beseffende dat hij al aan het verliezen is.