“Ik wil contact blijven maken met dat vlammetje”, zegt ze met tranen in haar ogen. “Dat vlammetje is mijn houvast. Het is de verbinding met het leven om mij heen. Als ik dat vlammetje maar kan voelen, dan voel ik mij goed….”
Read More›
Wanneer je een grens trekt ten opzichte van de ander. Dan is die grens niet gericht tégen de ander. Die grens is er vóór jou. Wat je eigenlijk zegt is: dit is mijn ruimte. Door een grens te trekken creëer je ook de mogelijkheid dat iemand die grens over kan gaan. Immers als er geen grens zou zijn, kan iemand deze ook niet passeren. Jouw lijf laat je voelen wanneer jouw grens overschreden wordt. Door bijvoorbeeld een benauwd en beklemmend gevoel.
Wat wil je later worden? Alsof je iets moet wórden om iets te zijn… Je bént al, vanaf het moment dat je geboren werd. Een overtuiging die er langzaam aan is ingeslopen: als je nu maar je best doet, dan kan je later iets zijn. “Gelukkig” bijvoorbeeld. Met andere woorden; het geluk is niet hier, maar daar. Ergens op een plek in de toekomst. Als je maar hard genoeg werkt en goed genoeg zoekt. Dan…
Ben jij speler in jouw leven? Of ben je geleidelijk aan toeschouwer geworden, of heb je (on-)bewust de rol van scheidsrechter of commentator ingenomen?
Het komt maar al te vaak voor dat mensen een rol hebben ingenomen waarmee ze zichzelf buiten spel hebben geplaatst. Buiten de lijnen van het speelveld: de rol van toeschouwer, van commentator. De plek waar je het niet fout kunt doen.
“Ik wil meer balans in mijn leven! Meer balans tussen werk en privé… Als ik nou weet welke richting ik op kan gaan… Als ik nou helderheid heb… ”
De balans in jouw leven, waar is dat afhankelijk van? Gaat dat over een balans die gericht is op de situaties buiten jou? Of over een balans ín jou?
“Ik word soms gek van die onrust. Ik begrijp het gewoon niet. Ik kan echt gefrustreerd raken door de kleinste dingen. Op de meest onbenullige momenten krijg ik dan hartkloppingen of druk op de borst. Word dan boos en onredelijk naar de mensen om me heen. Ik wil weten waar het vandaan komt. Wat ik moet doen…”
“Hij is 32 jaar. Goede baan, vrouw, twee kinderen van 5 en 7 jaar. Hij heeft alles wat hij maar zou wensen en toch… Toch voelt er iets niet goed. Er is sprake van een continue onrust. Onlangs heeft hij zijn voet gebroken waardoor hij nog meer onrust is gaan voelen. Hij wil meer vrijheid. Hij is bijna letterlijk nu met handen en voeten gebonden. Kan niks. Is afhankelijk van de mensen om hem heen. Hij wil dit niet.
Ons brein, dat voornamelijk gedachten produceert, is wat mij betreft met stip ziekmaker nr 1. Klakkeloos nemen we aan dat onze gedachten en gevoelens bepalen wie wij zijn: “Ik ben mijn gedachten. Ik ben mijn gevoelens.” Niets is minder waar. En je lijf? Jouw lijf werkt perfect. Het doet namelijk precies wat er door je bovenkamer verteld wordt. En jij neemt het (zonder te denken) direct aan voor waar…
Rijdend in de auto of lopend op het perron. Horden mensen met holle blikken in hun ogen. Rennend voor de trein of bus uit angst om deze boot zowel letterlijk als figuurlijk te missen. Want anders… Tsja, anders wat? Word je beoordeeld, of misschien wel ver-oordeeld. Eindeloos op zoek naar erkenning of waardering. Op zoek naar vrijheid. Te mogen zijn wie we ten diepste zijn.
“Ik wil eigenlijk niet, maar ik sta hier omdat ik hier moet staan…”, zegt ze op het moment dat ze plaatsneemt voor de groep tijdens de training. Je moet helemaal niets, antwoord ik. Jij kiest ervoor om daar te gaan staan. Ze kijkt me vragend aan. “Dan kies ik ervoor om weer te gaan zitten…”. Ondertussen staat ze nog steeds en komt ze niet in beweging. Ik vervolg: realiseer je je dat er iets is in jou is dat wil gaan zitten, en dat er iets anders is dat er voor kiest om te blijven staan? En dat dat deel tot op dit moment net iets groter is? Ze geeft een voorzichtig knikje. Dus waar ga je voor kiezen? Ga je zitten, of blijf je staan met het risico dat je een nieuwe ervaring opdoet? Ze aarzelt en met een krachtige stem zegt ze; “Dan blijf ik staan…”