Iemand begeleiden in het zich sterker en weerbaarder maken en gezond blijven is niet hetzelfde als iemand proberen zonder al te veel problemen door het leven heen te loodsen. Pijn hoort bij het leven en het leven is hoe dan ook lijden: je bent kwetsbaar en je gaat dood.
Iets in jou wil het weten, kunnen snappen en begrijpen. Als je het weet, dan kan je iets doen en als je iets kunt doen, dan kom je op een betere plek uit dan waar je nu bent. Denk je…
“Iets in mij is moe…” Een gevoel wat met regelmaat bij veel mensen die bij mij op het spreekUUR komen voorkomt. Moe van het continu aan staan. Het steeds maar weer voldoen aan de verplichtingen en verantwoordelijkheden. Opgelegd door de buitenwereld, door jezelf.
Door je ogen te openen ben je met je aandacht voor een deel bij de ander en bij je omgeving. Daarin verliezen velen van ons het contact met hun lijf. Door vooral rekening te houden met wat je bij de ander waarneemt, hoe die zich voelt, wat die denkt, vindt of doet.
Als je iemand als vriend of vriendin hebt, wiens vriendschap je niet aan zou raden aan je ouders of je eigen kinderen, wat maakt dan dat je het toch in stand houdt?
Waar had je vroeger toen je klein was het meest behoefte aan? Wanneer je je boos of verdrietig voelde omdat je een slecht cijfer had op school of omdat je ruzie had met een vriendje of vriendinnetje. Waar zat je dan het meeste op te wachten?
We hebben als mens de unieke mogelijkheid om ons ergens op te richten. Iets heel helder en scherp te krijgen, zodat we in staat zijn naar onze doelen te bewegen en soms ook letterlijk te scoren.
Is de weerstand welkom? Is het welkom als het tegenzit? Als het totaal anders loopt dan je verwacht had? Misschien wel tegen het onredelijke aan, onrechtvaardig zelfs… Is het dan nog steeds welkom?
Er is een weg waarbij je af blijft stemmen op de ander in de hoop op erkenning en goedkeuring. Waarbij je je verantwoordelijk blijft voelen voor de gevoelens en de behoeften van anderen en het nakomen van al je aangenomen verplichtingen.
Je spaart, sluit verzekeringen af, ontwijkt risico’s uit angst voor wat er eventueel zou- kunnen-gaan-gebeuren. De motor van de maatschappij draait op angst. En het onderliggende verlangen, een gelukkig en vooral lang leven, zijn de brandstof om de maatschappij draaiende te houden.