Ons brein, dat voornamelijk gedachten produceert, is wat mij betreft met stip ziekmaker nr 1. Klakkeloos nemen we aan dat onze gedachten en gevoelens bepalen wie wij zijn: “Ik ben mijn gedachten. Ik ben mijn gevoelens.” Niets is minder waar. En je lijf? Jouw lijf werkt perfect. Het doet namelijk precies wat er door je bovenkamer verteld wordt. En jij neemt het (zonder te denken) direct aan voor waar…
Rijdend in de auto of lopend op het perron. Horden mensen met holle blikken in hun ogen. Rennend voor de trein of bus uit angst om deze boot zowel letterlijk als figuurlijk te missen. Want anders… Tsja, anders wat? Word je beoordeeld, of misschien wel ver-oordeeld. Eindeloos op zoek naar erkenning of waardering. Op zoek naar vrijheid. Te mogen zijn wie we ten diepste zijn.
“Ik wil eigenlijk niet, maar ik sta hier omdat ik hier moet staan…”, zegt ze op het moment dat ze plaatsneemt voor de groep tijdens de training. Je moet helemaal niets, antwoord ik. Jij kiest ervoor om daar te gaan staan. Ze kijkt me vragend aan. “Dan kies ik ervoor om weer te gaan zitten…”. Ondertussen staat ze nog steeds en komt ze niet in beweging. Ik vervolg: realiseer je je dat er iets is in jou is dat wil gaan zitten, en dat er iets anders is dat er voor kiest om te blijven staan? En dat dat deel tot op dit moment net iets groter is? Ze geeft een voorzichtig knikje. Dus waar ga je voor kiezen? Ga je zitten, of blijf je staan met het risico dat je een nieuwe ervaring opdoet? Ze aarzelt en met een krachtige stem zegt ze; “Dan blijf ik staan…”
“Ik weet het, ik moet het loslaten…” Ze kijkt alsof ze dé oplossing heeft gevonden. Haar houding heeft iets strijdlustigs. Het klinkt overtuigend en vastberaden. Tegelijkertijd voelt het ook alsof ze voorbij gaat aan iets anders. “Wat is het waar je aan vast houdt…?”, vraag ik haar. Ze kijkt me verbaasd aan. “Als je iets heel graag wil loslaten, dan betekent het dat je op dit moment ergens aan vast houdt…, kan je zien of voelen wat het is?” Ik hou vast aan het bekende. Ik wil heel graag zekerheid. “Wat merk je als je dat zegt?” Dan krijg ik een beklemmend gevoel op mijn borst. Het grijpt me naar de keel. “Je mag de volgende zin herhalen: iets in mij vindt het heel spannend om het niet te weten…” Nadat ze de zin heeft uitgesproken vraag ik: “Wat merk je als je dat zegt?” Dan wordt het iets rustiger…
Hoelang blijf je nog deelnemen aan dit theater? Vraag ik. Ze is 27 jaar. Ze is al een paar jaar moe. Onlangs is uit onderzoek gebleken dat haar schildklier te traag werkt. Via haar huisarts heeft ze medicatie gekregen waardoor de schildklierfunctie in het bloed verbeterd is. Ze voelt zich echter nog niet heel veel beter. Bij doorvragen blijkt dat ze al 8 jaar in een baan zit waar ze wel heel goed in is, maar waar ze het absoluut niet naar haar zin heeft. Eigenlijk wil ze iets heel anders…
Waarom lukt het me dan niet? Mijn verlangen naar een gezond gewicht, naar een fijne relatie met eten. Het is zo groot. Ik wil het zo enorm graag. En waarom val ik dan toch steeds weer terug? Waarom ga ik dan toch weer, steeds opnieuw, voor de bijl? Stop ik het toch weer in mijn mond en verdwijnt het toch weer over mijn lippen in dit lijf.
De waarom-vraag gaat je hier niet helpen. De waarom-vraag zal je niet de oplossing brengen. De waarom-vraag brengt je regelrecht naar je hoofd. Je hoofd, die heel graag wil weten waar het aan toe is. Hoe het in elkaar zit. Die wil het heel graag snappen. Want als je het wéét, dan kan je er immers ook iets aan doen. Kennis is macht. Weten geeft controle. Althans… dat denk je.
Gebeurt het wel eens dat je denkt en voelt; ik wil het anders…. Ik weet nog niet precies hoe, maar wat ik wel weet is dat dit het in ieder geval niet is…”? Of misschien heb je een heel duidelijk beeld van wat je wilt en rest alleen de vraag hoe je het tot realiteit kan brengen.
Vooral rond deze tijd van het jaar worden er heel veel voornemens gedaan. Vaak sneuvelen deze diepe verlangens in de strijd die aangegaan wordt met hardnekkige vaste patronen. En voelen deze patronen op een bepaalde manier zo comfortabel dat we liever op die manier overleven dan dat we besluiten daadwerkelijk de confrontatie met een nieuwe ervaring aan te gaan.
Hij is 48 jaar. Een grote vent met een charismatische uitstraling. Hij komt bij me in verband met oorsuizen. Ook wel “tinnitus” genoemd. Een hardnekkige klacht waar de reguliere geneeskunde nog geen structurele oplossing voor heeft. Na tevergeefs bij diverse specialisten langs te zijn geweest, is hij nu benieuwd naar een andere visie en aanpak. Ik vraag hem; “Dus stel dat je lijf in deze situatie daadwerkelijk slimmer is dan je hoofd, wat zou je lichaam je hier dan eigenlijk willen vertellen?”
We hebben afgeleerd om ons verlangen te volgen. Of te mogen volgen. Want stel je eens voor wat er niet allemaal zou kunnen gebeuren als je het anders gaat doen… Oef, dan raak je al je zekerheden kwijt …
