Martha is eind vijftig en slaapt niet meer. Al heel lang niet meer. Wanneer ik het uitvraag blijkt inderdaad dat ze op een goede nacht hooguit vier uur pakt, vaak nog veel minder en dan ook nog eens onderbroken. Ze heeft van alles al geprobeerd: diverse specialisten gezien, een veelvoud aan medicijnen voorgeschreven gekregen en van alle slaapattributen die ze thuis heeft staan kan ze inmiddels een eigen winkel beginnen. Uiteraard vraag ik naar slaaphygiëne als beweging, de plek waar ze slaapt en het gebruik van beeldschermen. Ze doet het volgens het boekje, op een manier waar ik nog een voorbeeld aan zou kunnen nemen en uit haar zak haalt ze een telefoon uit het tijdperk van de eerste Nokia. Ik bespeur bij mezelf een groot niet-weten en iets in mij dat heel graag een oplossing voor haar wil. Niet alleen voor haar, maar ook voor mezelf. Ik kies bewust voor de route van niet-weten.