Wat maakt dat je dat blijft doen? Vraag ik aan Femke, een jonge moeder van twee pubers. Ze wil meer rust in haar leven, maar een combinatie van een baan en een gezin belemmert haar in het nemen van meer tijd en ruimte voor zichzelf, waardoor ze steeds over haar eigen grenzen heen gaat. “Ik moet er toch ook voor hun zijn, ik ben tenslotte hun moeder…” Want, als je er niet voor hen bent, wat dan? “Dat vinden ze niet fijn…” En als ze dat niet fijn vinden, wat is er dan wel? “Dan voelen ze zich alleen. Of boos, of verdrietig…”. Dus wat je eigenlijk zegt is dat jij verantwoordelijk bent voor hun geluk? Ze glimlacht; “Ja… eigenlijk wel…”