Spiritualiteit betekent ook het vlijmscherpe zwaard hanteren
Dan breekt het masker en komt er een kleine opening: “Er was altijd wel iets wat beter had gekund volgens mijn moeder. Ik was altijd aan het afstemmen in de hoop dat ze tevreden was, maar ik was nooit goed genoeg”.
Wat zou je ten diepste willen? Vraag ik.
“Dat mijn moeder me zou erkennen en waarderen om wie ik daadwerkelijk ben…”
En vanuit dit grote verlangen zijn we in staat om steeds weer opnieuw de acties van de ander te aanvaarden en de afwijzing te accepteren. De schuld bij onszelf te zoeken in de hoop dat we door het behouden van de verbinding ooit écht ontmoet kunnen worden.
Aanvaarding en acceptatie
Aanvaarding en acceptatie zijn een groot goed. Het stelt je in staat om zelf je eigen verantwoordelijkheid te pakken. Maar tegelijkertijd kan het ongemerkt ook een ideale escape zijn om de werkelijke confrontatie niet aan te hoeven gaan. Namelijk dat je daar een keiharde grens trekt: tot hier en niet verder.
Grenzen trekken
Bij het trekken van een grens loop je het risico dat de ander er overheen zal gaan. De ander mag die grens ook passeren. Waarom? Omdat dat dat nu eenmaal gebeurt. En jij bent vrij om te zeggen: wat je nu doet, is voor mij niet oké. Je mag deze grens overschrijden, maar weet dat dat consequenties heeft voor de relatie tussen jou en mij. Met andere woorden: je mag het vlijmscherpe zwaard hanteren. Niet om de ander te vernietigen, maar uit respect en waardering vóór jezelf. Wanneer je handelt vanuit zelfrespect en zelfwaardering, dan aanvaard je helemaal wie jij bent en trek je van daaruit een keiharde grens. Helder, duidelijk en oprecht.
Het zwaard hanteren
Door het zwaard te hanteren tegenover je moeder, betekent dat niet dat je haar hoeft te vernietigen. Je kan nog steeds mild en liefdevol zijn, maar dat betekent niet dat de relatie persé moet blijven zoals die is. Je mag meedogenloos zijn: wat je nu zegt is niet oké, het is niet liefdevol, en dat weet je…. Dat uitspreken kan pijnlijk en spannend zijn. Maar wel kloppender dan wanneer je elkaar op een verkrampte manier aan het lijntje houdt, uit angst voor afwijzing en in de hoop ooit, misschien, een keer gezien, erkend en gewaardeerd te worden.
