Met vijf andere mannen ben ik aan het tourskiën in Macugnaga, een klein bergdorpje in Italië. We verblijven op 2800m hoogte en van daaruit nemen we iedere dag een nieuwe route. Vanwege de weersomstandigheden lopen we, na een off-piste afdaling, langs de rand van de piste omhoog. Het zicht is beroerd. Je kan een 10-tal meter vooruit kijken en dan is er geen verschil meer tussen piste, berg, lucht…
Stap voor stap ga ik de berg op. Het is hier steil (“zwarte piste”) en de sneeuw is hard. Het is voor mij de eerste keer dat ik met vellen onder mijn ski’s omhoog klim. De vellen zorgen er voor dat je niet terugglijdt op de sneeuw. Mits je voldoende druk zet en recht boven je ski’s blijft. Als de sneeuw zacht is doen de vellen zonder enige moeite hun werk. Maar hier, op deze harde ondergrond, loop ik tegen mijn gebrek aan ervaring aan. Ik zet de volgende stap, breng mijn gewicht over op mijn linker been en… Dan verlies ik grip met mijn ski, verlies mijn balans en glij een paar meter langs de steile helling naar beneden. Zowel voor als achter mij zie ik niemand. Ik voel onrust en onzekerheid…
Als ik opsta voel ik de spanning in mijn lijf. Onzekerheid in mijn benen. Vleugje paniek ook; hoe kom ik in hemelsnaam boven? Ik besluit mijn gedachten en ademhaling te managen: op dit moment is er geen probleem, ik sta mezelf toe dit lastig en spannend te vinden…. Daarop vermindert de spanning zodat deze weer hanteerbaar voor me wordt. Mijn lijf functioneert weer. Althans, zo lijkt het. Ik zet de volgende stap, geef druk, “probeer” er op te staan, maar ben onzeker of de vellen het wel houden. Ik leun voorzichtig voorover om te kijken of de ski het houdt. Dan gebeurt waar ik bang voor was; de ski glijdt weg en ik val opnieuw. De metafoor met mijn leven is in de dichte mist opeens glashelder….
Dit is waarvoor ik gekomen ben. Mijn overtuiging wordt opnieuw bevestigd: de mooiste ervaringen liggen buiten je comfortzone. Vooral daar waar het nieuw is en spannend wordt. Te vaak heb ik in mijn leven stappen gezet zonder overtuiging. Daardoor werd het een weg van twijfel, onzekerheid, uitglijden, vallen… en weer opstaan. Vooral de onzekerheid heeft het me zo vaak lastig gemaakt. Bang om een verkeerde keuze te maken. Bang wat anderen ervan zouden vinden. Mag ik dit wel doen? Hoe zou dat zijn voor hen? Wat als ik faal?
Wanneer je boven aan de berg wilt komen zal je overtuigend je stappen moeten zetten. Vol vertrouwen. Dan zal de ski je dragen en je stap voor stap naar boven brengen. Twijfel je… dan word je bevestigd in je onzekerheid en gebeurt waar je bang voor bent.
Vol overtuiging je stappen zetten betekent dat je doet waar jij in gelooft. Wat goed is voor jou. Je kunt niet al die mensen om je heen tevreden stellen. Iedereen heeft zijn of haar oordeel klaar. Daar zijn ze vrij in, maar zij kunnen niet voor jou bepalen waar je heen wilt. Anders ben je keer op keer de berg van iemand anders aan het beklimmen. Je bent een mooi mens. Je bent het waard. Het is jouw route. Jouw leven. Zet dus jouw stappen. Vol vertrouwen.
