Waarom vriendelijkheid je leeg kan trekken
“Hij is 32 jaar. Goede baan, vrouw, twee kinderen van 5 en 7 jaar. Hij heeft alles wat hij maar zou wensen en toch… Toch voelt er iets niet goed. Er is sprake van een continue onrust. Onlangs heeft hij zijn voet gebroken waardoor hij nog meer onrust is gaan voelen. Hij wil meer vrijheid. Hij is bijna letterlijk nu met handen en voeten gebonden. Kan niks. Is afhankelijk van de mensen om hem heen. Hij wil dit niet.
Hij werkt nu vanuit huis en stuurt anderen aan. Frustrerend vaak, omdat ze niet begrijpen en niet handelen zoals hij graag zou zien. En dus stuurt hij er ook ’s avonds laat nog een mail uit naar zijn collega’s waar hij dan later weer spijt van heeft. Het maakt hem somber, rusteloos, gefrustreerd, gespannen. “Moe vooral”, zegt hij dan. “Het maakt me verschrikkelijk moe”.
GEFRUSTREERD EN VERSCHRIKKELIJK MOE
Laat het maar waar zijn; Iets in mij voelt zich verschrikkelijk moe… Hij herhaalt de zin. En als je dat zegt, wat merk je dan? Er komt een gevoel van verdriet en machteloosheid. Laat ook dat maar waar zijn; Er is een gevoel van verdriet… Er komt weerstand. Hij wil het verdriet liever niet voelen. Ook de weerstand is welkom. Stel je voor zeg ik, dat alles in jou het beste met je voor heeft. En dat ook deze weerstand in essentie vanuit een positieve plek komt. Wat zou deze weerstand dan voor iets goeds met je voor hebben? Daarbij is het goed om je te realiseren dat daar waar het vanuit een goede intentie komt, het niet ook persé goed voor je hóeft te zijn. “Deze weerstand vertelt me dat ik niet moet zeuren en gewoon door moet gaan”. En wat is daar waardevol aan? “Dat ik aan mijn verplichtingen kan voldoen. Mijn verplichtingen als vader. Dat ik voor mijn vrouw en kinderen kan zorgen”. En stel dat je dat zou doen, hoe zou je je dan voelen? “Dat zou me meer rust geven”. Is het inderdaad zo dat het je meer rust geeft? Hij glimlacht en zucht tegelijkertijd; “Nee, integendeel, het beklemd me. Het geeft me een benauwend gevoel…”
VERDRIET ONDERZOEKEN
Ben je bereid, je hoeft het nog niet eens te doen, maar ben je bereid om het verdriet te onderzoeken? Hij stemt in nu hij inzicht heeft gekregen in de weerstand. Deze niet van tafel af te schuiven, maar de goedheid ervan te zien. En ook zijn beperkingen. Daardoor is de weg vrijgekomen om er anders naar te kijken. “Er is een gevoel van verdriet achter mijn ogen en op mijn borst, en als ik dat zeg dan merk ik… , dat ik mezelf op de tweede plek zet…” Een stilte volgt. Hij slikt en een traan heeft de weg naar vrijheid gevonden. Wie is de belangrijkste persoon in jouw leven? Vraag ik. Hij glimlacht; ”Haha, ja, nu wil je dat ik “ik” zeg natuurlijk…” Laat ik de vraag anders stellen; Bestaat jouw leven, zonder jou daarin? “Nee”. Dus wie is de belangrijkste persoon in jouw leven? “Ja, ik dan, maar zo voelt het niet…” En wat merk je als je dat zegt? “Opnieuw verdriet en een beklemd gevoel op mijn borst”. Het verdriet brengt hem bij het inzicht welke prijs hij betaalt voor het zichzelf op de tweede plek zetten. De overtuiging dat hij voor de anderen móet zorgen om waardevol te zijn. Zijn bestaansrecht te mogen ontvangen. De prijs is zo pijnlijk dat hij blijft vasthouden aan dit patroon. De taak, de verantwoordelijkheid die hij zichzelf heeft toebedeeld vanuit zijn rol als leidinggevende, maar ook als vader.
HOE VRIENDELIJK BEN JIJ?
Wat betekent vriendelijkheid voor jou? Ik herhaal de vraag meerdere malen en er komen antwoorden als: zorgen voor de ander, aardig zijn, luisteren, hulp bieden… Dan vervolg ik met de volgende vraag. Als je oprecht vriendelijk voor jezelf zou zijn? Dan…
“Als ik oprecht vriendelijk voor mezelf zou zijn, dan… dan zou ik meer tijd voor mezelf nemen.” Opnieuw herhaal ik de vraag. “Als ik oprecht vriendelijk voor mezelf zou zijn, dan… zou ik beter voor mezelf zorgen. Dan zou ik beter naar mezelf luisteren. Dan zou ik mezelf meer op de eerste plek zetten.”
VERBINDING VERLIEZEN MET ZICHZELF
Hij geeft aan dat het precies deze plek is die lastig is voor hem. De plek waar hij vaak kiest uit angst om de verbinding te verliezen. De verbinding met de mensen om hem heen. Maar ook de verbinding met de plek waar hij woont, de spullen die hij heeft, de plek op de maatschappelijke ladder. In plaats van dat hij kiest vanuit zijn verlangen. Ondertussen verliest hij een hele andere verbinding. Namelijk die met zichzelf. En door het verdriet niet aan te gaan omdat het te pijnlijk is, gaat hij door in zijn geconditioneerde patronen. Daarmee sluit hij de deur naar rust, ruimte en vrijheid. Hoeveel energie denk je dat je dat kost? “Heel veel…” Er lijkt een puzzelstukje op zijn plek te vallen. Zou het kunnen dat je daar moe van wordt? En gelukkig heeft hij dan een lijf dat hem laat weten dat er iets mag veranderen en hem met een gebroken enkel letterlijk tot stilstand brengt. Mits hij bereidt is om er echt naar te kijken en te luisteren’.
