Hoe rechtvaardigheid je berooft van je vrijheid
Waar in jouw leven is je onrecht aangedaan? In je opvoeding, in relaties? Waar in het verleden ben jij behandeld op een manier die je niet had verdiend? Waar ben je niet gezien voor de persoon die je ten diepste bent?
Erkenning en rechtvaardigheid
In de pijn, het verdriet en de eenzaamheid is het begrijpelijk dat er dan een deel in jou opstaat dat zegt: dit had nooit zo mogen gebeuren! En hoe begrijpelijk ook, het is juist dit deel dat opkomt voor zichzelf, het deel dat verlangt naar erkenning en rechtvaardigheid, dat je tot op de dag van vandaag berooft van jouw vrijheid. “Dit had nooit mogen gebeuren” Nee, maar toch is het zo gegaan. Wat is het belangrijkste bewijs dát het heeft mogen plaatsvinden? Het feit dát het is gebeurd…
Aanvaarden
Dat is niet hetzelfde als goedkeuren. Het aanvaarden van de gebeurtenis, is niet hetzelfde als het er mee eens zijn met datgene wat daar heeft plaatsgevonden. Een subtiel maar wel een heel waardevol verschil. Wanneer je deze twee niet los van elkaar kunt zien, reken maar dat niets in jou de situatie zal gaan aanvaarden. Krachtig zal je blijven staan voor jouw waarheid en rechtvaardigheid. Iedere vorm van buiging of acceptatie zal voelen als goedkeuring van dat wat daar destijds is gebeurd.
Macht
Dus blijf je volharden en geef je iedere dag opnieuw de situatie of persoon de macht om je leven op een negatieve manier te beïnvloeden, doordat jij vindt dat het anders had moeten gaan. Zelfs als die persoon helemaal niet meer in beeld of misschien wel overleden is. Elk moment nu en in de toekomst belast je steeds weer opnieuw met herinneringen en emoties uit een verleden.
Dualiteit
De dualiteit zit erin, dat je jezelf pas zal bevrijden op het moment dat je toestaat dat het zo heeft mogen gaan zoals het gegaan is. Dat je daarmee alleen “ja” zegt tegen het bestaan van de gebeurtenis en dat dat echt losstaat van de goedkeuring van de pijn en het onrecht wat daarmee gepaard ging. Dan krijgt het de kans om te rusten. Ja het heeft plaatsgevonden en ja, het heeft een litteken achtergelaten. En daar ga ik mee leren zijn. Hoe lastig ook. Ik sta mezelf toe dat lastig te mogen vinden.
