Overgave is geen opgeven
Verbaasd kijkt ze me aan. “Accepteren? Vraag je me nou om het zomaar te accepteren?” Ik zie haar denken. Dat kán toch niet? Als ik dit accepteer, dan geef ik toch op aan wat ik wil? Verbazing, maakt plaats voor verwarring. Verwarring en wanhoop: “Goed voor mezelf zorgen zeg je toch? Welnu, ik wil iets anders. Iets anders dan dít…”
Overgave is geen opgeven. Wat betekent overgave? Overgave, zijn met wat is, accepteren wat er is, aanvaarding… Oók wanneer we dat lastig vinden. Vaak willen we iets anders dan wat er is. Waarom? Omdat we graag ergens uit willen komen. We willen iets bereiken. Zo zijn we bijvoorbeeld naarstig op zoek naar geluk. We zijn er maar druk mee; de weg naar geluk. En als het er nog niet is, dan willen we er graag naar toe. Dan moeten we vooral iets dóen. Zo hebben we dat geleerd; Als het er niet is, moeten we in de actie. En ondertussen blijven we in ontevredenheid omdat het er nog niet is. Dus gaan we nog harder ons best doen.
Overgave betekent dat je accepteert dat je er nog niet bent, dat het er nog niet is. En dat je tegelijkertijd zicht houdt op je doel.
Wat is het verschil? Wat maakt het nou zo van belang om in overgave te gaan. Bij overgave is geen weerstand: er is acceptatie, een neutraal of misschien zelfs positief gevoel. En wanneer zal je eerder je doel bereiken? Vanuit weerstand of vanuit positieve energie?
“Ja, maar…”, zegt je hoofd: “weerstand, frustratie helpt me ook om mijn doel te bereiken”.
Frustratie kan de aanjager tot verandering zijn. De vraag is echter of die weerstand zo fijn is. Zou het zo kunnen zijn dat je je frustratie voelt, en vanuit positiviteit je doel kunt bereiken? Kijk wat klopt voor jou: Is het gevoel van frustratie fijn? Of wil je dat gevoel liever kwijt? En ga je nog harder werken om van dat gevoel af te komen? Nog meer weerstand…, nog meer frustratie…, nog harder werken…
Hoe vaak heeft het in jouw leven geholpen om door middel van pushen jouw doel te bereiken? Dat het écht heeft bijgedragen? Ik vraag me dat af. Sterker nog. Ik denk dat je je doel eerder bereikt wanneer je in overgave gaat.
“Ja, maar…”, zegt je hoofd: “dan geef ik het op”.
Nee, overgave is geen opgeven. Opgeven betekent: een streep door je doel halen: het doel is niet haalbaar, onbereikbaar, ik geef het op, ik kies iets anders. Overgave betekent de kracht om te zijn met wat is, ook wanneer dat vervelend is, dat te accepteren, te aanvaarden en van daaruit jezelf een positief gevoel te geven zodat je je doel eerder kunt bereiken.
Waarom is overgave zo lastig. Met andere woorden: wat is het risico aan overgave?
Bij overgave hebben we geen controle. En als er geen controle is zijn we angstig. Onwetend over wat gaat komen. We zijn zo opgevoed met controle te willen behouden. En dat controle behouden betekent dat we iets moeten dóen. De prijs die we betalen is hoog: stress, spanning, hoge bloeddruk, gewrichtsklachten, darmklachten, moeheid… de lijst is lang…
Daarin komen we in de paradox van controle. Door meer te willen controleren worden we meer onzeker. We zijn het grootste deel van onze tijd onbewust bezig met de angst om de controle te verliezen. Vanuit het idee dat wanneer we controle hebben, er meer zekerheid is. Maar hoe waar is dat? We hebben namelijk geen controle over wat er om ons heen gebeurt, nooit. We hebben invloed, maar absoluut geen controle. Er is altijd een mogelijkheid dat de ander een andere keuze maakt, dat de omstandigheden anders zullen verlopen.
Als je in overgave gaat – dit is mijn verlangen, maar het hoeft niet zo te gaan – kan je beter accepteren en ontstaat er minder weerstand. Minder spanning, minder stress. Je concentreert je op de persoon waar je wél controle over hebt: JIJ. Dat geeft meer vertrouwen, meer kracht en meer positiviteit. Dan gaat het er alleen maar om dat je durft, dat je kan schakelen in het moment: Wat is nu, gegeven de omstandigheden, de beste stap die ik kan maken? Soms betekent dat, dat je in plaats van iets te dóen, ergens mee gaat stoppen… Overgave is immers geen opgeven.
