Voor die momenten dat je jachtig en gehaast bent. In de hoop daarmee tijd te winnen.
Voor die momenten dat je ongeduldig bent. In het verlangen de eerste te willen zijn of zo snel mogelijk iets wilt bereiken.
Bang om iets te missen of onopgemerkt te blijven en op te gaan in de massa….
Mark; “Ik ben bang. Bang om ziek te worden. Bang om dood te gaan. Ik word bang van alle stickers, linten en schoonmaakmiddelen in de supermarkt. Ik mis mijn sociale contacten. Het maakt me angstig, somber en depressief…”
Irene; “Voor nu is het wel oké. Het is spannend, maar er gebeuren ook hele mooie dingen. Zoals de verbinding in ons gezin: tussen mijn kinderen en tussen mij en m’n partner. En straks… straks als alles weer vrijgegeven wordt, dan zal ik me wel weer op mijn werk storten...”
De huidige omstandigheden (en noodzakelijke maatregelen) brengen je keihard in contact met de belangrijke waarden in jouw leven. De waarden vrijheid, gezondheid en vertrouwen. Hoe kan jij deze waarden ook nu in jouw leven invulling blijven geven zonder dat je daarbij afhankelijk wordt van de situatie om jou heen? Wat kan jij doen of laten om je vrij te blijven voelen terwijl je bewegingsruimte van buitenaf steeds verder beperkt wordt? Waar kan jij invloed uitoefenen om ervoor te zorgen dat je gezond bent en blijft en met zo min mogelijk kleerscheuren uit deze strijd komt? Hoe ga je om met onzekerheid en hou je contact met de plek van vertrouwen terwijl alles in jou schreeuwt om duidelijkheid en maar al te graag wil weten waar het aan toe is?
Van klacht naar kans; hoe kan jij koers houden en aan het roer blijven staan van jouw leven, ook wanneer het stormachtig en onzeker is?
“Ik weet het, ik moet het loslaten…” Ze kijkt alsof ze dé oplossing heeft gevonden. Haar houding heeft iets strijdlustigs. Het klinkt overtuigend en vastberaden. Tegelijkertijd voelt het ook alsof ze voorbij gaat aan iets anders. “Wat is het waar je aan vast houdt…?”, vraag ik haar. Ze kijkt me verbaasd aan. “Als je iets heel graag wil loslaten, dan betekent het dat je op dit moment ergens aan vast houdt…, kan je zien of voelen wat het is?” Ik hou vast aan het bekende. Ik wil heel graag zekerheid. “Wat merk je als je dat zegt?” Dan krijg ik een beklemmend gevoel op mijn borst. Het grijpt me naar de keel. “Je mag de volgende zin herhalen: iets in mij vindt het heel spannend om het niet te weten…” Nadat ze de zin heeft uitgesproken vraag ik: “Wat merk je als je dat zegt?” Dan wordt het iets rustiger…
Verbaasd kijkt ze me aan. “Accepteren? Vraag je me nou om het zomaar te accepteren?” Ik zie haar denken. Dat kán toch niet? Als ik dit accepteer, dan geef ik toch op aan wat ik wil? Verbazing, maakt plaats voor verwarring. Verwarring en wanhoop: “Goed voor mezelf zorgen zeg je toch? Welnu, ik wil iets anders. Iets anders dan dít…”