Verandering is ook spannend

Waarom verander ik dan niet? Als mijn lichaam zo duidelijk aangeeft dat het niet kloppend is, waarom blijf ik dan doen wat niet goed is voor mij?
Je maakt deel uit van een netwerk. Een netwerk van verbindingen. Verbindingen niet alleen met personen; je partner, kinderen, familie, vrienden, kennissen, collega’s. Maar ook verbindingen in materiële zin. De verbinding met de plek waar je woont, de auto die je rijdt, de vakanties die je doet, de plek op de maatschappelijke ladder. En iets in jou wil deze verbinding het liefste behouden.

En niet alleen jij, maar ook de mensen om jou heen willen dat het netwerk blijft zoals het is. Wanneer je een kleine verandering doormaakt of voorstelt aan je omgeving, dan zullen ze niet in opstand komen. Sterker nog, misschien motiveren ze je wel om die stap juist te nemen: moet je doen joh, goed voor je. Ga voor jezelf zorgen, zet jezelf op de eerste plek. Natúúrlijk mag je die beslissing nemen…. Totdat je opeens thuiskomt en vertelt dat je je baan op wilt zeggen, wilt verhuizen naar het buitenland of niet meer verder wilt met je partner… Dan word je omgeving vast minder begripvol. Ze komen in opstand.

Pijn en verdriet

Ook bij jou komt dat deel in opstand dat het netwerk het liefste wil behouden zoals het is. En dat ga je voelen. Ongemak, pijn, verdriet, boosheid wellicht. Wanneer jij wilt veranderen, dan komt er spanning op het netwerk en gaat dat gepaard met het doorsnijden van verbindingen. En het doorsnijden van iets… Stel dat ik je vinger doorsnijd, dan doet dat…? Juist, dat doet pijn. Het doorsnijden van verbindingen gaat gepaard met pijn. Verandering gaat gepaard met pijn en verdriet. Het kan niet anders!

Overlevingsreflex

En dan komt er opnieuw een overlevingsmechanisme in opstand. Opnieuw wordt dat deel in je hoofd wakker dat zegt; Wow! Pijn, verdriet, onzekerheid… dat is ongemakkelijk! Dat wil ik niet voelen. Wegwezen hier! En vanuit je overlevingsreflex schiet je weg. Weg naar een plek die meer vertrouwd en veilig voelt. Tenminste, zo lijkt het. Niets is minder waar, want iedere dag word je geconfronteerd met het feit dat er iets in je leven niet kloppend is. Maar omdat het op z’n minst herkenbaar is, blijf je zitten waar je zit. En kies je daar uit angst om de verbinding te verliezen, in plaats van te kiezen vanuit jouw verlangen. Niet beseffend dat je daarmee een andere verbinding aan het verliezen bent. Namelijk de verbinding met…. Precies, jezelf.

Blijf. Met aandacht, compassie en mildheid

Zo snel als dat je het net wellicht al hebt ingevuld, zo eenvoudig is het in werkelijkheid niet. Iedere keer wanneer je vanuit een reflex wegschiet bij jouw ongemakkelijke gevoelens vandaan, dan sluit je daarmee de toegangspoort naar een plek die meer kloppend zou kunnen zijn voor jou. Waardevol dus om te blijven op de plek van pijn en verdriet. Dus ook de pijn in je rug,schouders, buik etcetera. Daar te onderzoeken wat er echt gewild wil worden. En dan die stappen te ondernemen, of juist te laten, die nodig zijn om op jouw koers te blijven. Zodat je via die weg jouw kostbaarheid tot expressie kan brengen. Jouw eigen waarde in de wereld kan zetten en je daarmee uiteindelijk het grootste geschenk bent voor jezelf én de wereld om jou heen. En voor je kop is dat oprecht een spannend proces. Sta jezelf toe om dat spannend of ongemakkelijk te vinden. Vlucht niet weg, maar blijf. Met aandacht, compassie en mildheid.