Ben je bereid om gekwetst te worden?

18 jaar is ze. Na haar eindexamen uiteindelijk gekozen voor een “tussenjaar”. Ze werkt en heeft het eigenlijk wel naar haar zin. Desondanks knaagt er iets in haar: “Ik moet toch iets van een studie gaan doen. Al weet ik niet zo goed wat…”. Op de vraag waarom antwoordt ze dat iedereen in haar omgeving studeert en precies weet wat ze willen in hun leven. Het geeft haar een onrustig en machteloos gevoel. Het maakt haar klein en zonder waarde… waardeloos.

Ik vraag haar om haar ogen te sluiten en bij dit ongemakkelijke gevoel te blijven. Er volgt een beklemmend gevoel op haar borst. “Wat merk je als je dit beklemmende gevoel helemaal waar laat zijn?” Ze vervolgt: Ik wil me niet zo met anderen bezig houden. Met wat zij doen. Of wat zij vinden. Een verlangen om niet meer te vergelijken. “Als je niet meer wilt vergelijken met anderen, wat zou je dan wel willen?” Nog steeds haar ogen gesloten: Ik zou willen om heel dicht bij mezelf te kunnen zijn. Een verlangen ook om daarin te kunnen doen wat goed en kloppend is voor mij. Daarin erkend en gewaardeerd te worden… Mijn verlangen is om erkend te worden voor wie ik ben…

Bereidheid

Na een korte stilte vervolg ik; Ben je ook bereid om daarin gekwetst te worden als dat de prijs is die je moet betalen om heel dicht bij jezelf te kunnen blijven?
Ze blijft stil, fronst licht haar wenkbrauwen en ik zie en voel haar weerstand. Groot respect altijd voor de weerstand. Ik geef iets meer bedding aan mijn vraag. We kunnen het meest gekwetst worden in datgene wat het meest belangrijk, het meest kostbaar is voor ons. Als het niet waardevol voor ons zou zijn, dan zou het ons immers ook niet zo kunnen raken. Dus wanneer er een verlangen is in jou om heel dicht bij jouw pad te kunnen blijven, dan zal er een bereidheid moeten zijn om gekwetst te mogen worden. Waarom? Omdat dat zo kan gaan! Je loopt absoluut een ”risico” om te doen wat echt goed en kloppend is voor jou. Dat helemaal waar te laten zijn, daarin erkend en gezien te willen worden voor de persoon die je bent. Het risico dat je loopt is namelijk dat je daarin niet erkend wordt. Mensen om jou heen hóeven het niet met je eens te zijn. Ze hóeven je niet leuk en aardig te vinden. Ze hóeven je niet de erkenning en waardering te geven waar je zo naar verlangt. Dat betekent niet dat je het niet mag willen. Er is niets mis met jouw verlangen. Natuurlijk fijn als anderen je daarin ontmoeten, maar ze hóeven het niet te doen. Waarom niet? Omdat dat niet altijd gebeurt! En dat kan pijnlijk zijn.

Verlangen

Soms kan het risico van de kwetsing in het verlangen zo groot zijn, dat we daar het liefste van weg willen. De muur optrekken en opgeven aan datgene wat heel belangrijk en waardevol is voor ons. Zodat we daar niet de pijn van de kwetsing hoeven te voelen. Niet beseffende dat je daarmee steeds verder van jezelf verwijdert raakt. Een enorme tegenstrijdigheid: het verlangen kan zo groot zijn dat we er afstand van nemen, omdat het risico om daarin gekwetst te worden te bedreigend is. The unbearable lightness of being; de ondraaglijke lichtheid van het bestaan. Het verlangen naar de lichtheid is zo ondraaglijk dat, zelfs wanneer er lichtheid is, we nog liever voor de struggle van ons leven kiezen. Omdat dat op z’n minst bekend, vertrouwd en daarmee een soort van veilig voelt. De kat die achter zijn eigen staart aanrent: we zijn continu op zoek naar lichtheid, rust of erkenning. En als het er is, voelt het zo ongemakkelijk uit angst om het kwijt te raken of erin gekwetst te worden, dat we er weer zo snel mogelijk vandaan willen. Waarop de onrust ons weer in contact brengt met het verlangen naar de lichtheid. Een vicieuze cirkel die naar mijn idee pas echt doorbroken wordt door jezelf te leren dragen in het ongemak, in plaats van altijd maar de juiste keuze te willen maken.

“You always pay a price”

“You always pay a price”. Aan het eind of aan het begin. Door niet het ongemak, de kwetsing te willen voelen betaal je uiteindelijk een prijs. Een prijs in de zin van dat je steeds verder verwijdert raakt van jezelf. En godzijdank hebben we een lijf. Een lichaam dat ons steeds weer in contact brengt met de pijn en het ongemak. Zodat we daarin ons echte verlangen kunnen zien. Mits we bereid zijn om echt te kijken. Ik stel haar opnieuw de vraag: Ben je bereid om gekwetst te worden als dat de prijs is die je moet betalen om heel dicht bij jezelf te kunnen blijven?

Een zucht, ontspanning, een glimlach bekrachtigt haar antwoord: “Ja, dat ben ik”