Scheiden

Ze is midden veertig en zit recht tegenover mij. Ze is gespannen, slaapt slecht, heeft een vol hoofd met een niet te stoppen stroom aan gedachten en wordt met regelmaat overmand door gevoelens van verdriet en paniek. Met vragende ogen kijkt ze me aan: “Mag ik hier dan echt voor mezelf kiezen?” Scheiden. Daar waar verbindingen worden doorsneden gaat dat hoe dan ook gepaard met pijn en verdriet. En dat mag ook. Het komt nog wel eens voor dat de omgeving denkt dat degene die de beslissing neemt om te scheiden, regelrecht het grote geluk in loopt. Niets is minder waar. Het is niet voor de één meer of minder pijnlijk dan voor de ander. Hooguit anders.

Het geluk van de ander hangt echt niet van jou af

Vanuit de angst voor de gevolgen wordt de beslissing om te scheiden vaak door één van de partijen uitgesteld. Uit angst voor het overweldigende verdriet of de pijn die mogelijk zal volgen. Wachtend op het juiste moment dat de keuze misschien minder pijnlijk zou kunnen maken. Dat de ander wellicht de beslissing neemt, of iets doet waardoor jouw keuze meer gerechtvaardigd is… In de tussentijd maak je geen beweging omdat je het te verdrietig en te zielig vindt voor de ander. Wat je daar eigenlijk zegt is: “Ik ben verantwoordelijk voor het geluk van de ander”. En dan zeg ik; hoe ARROGANT is dat?! Alsof jij de enige op aarde bent die het geluk kan geven. Het geluk van de ander hangt echt niet van jou af. Sterker nog: door die gedachte te hebben zeg je eigenlijk: de ander is niet in staat om voor zichzelf te zorgen. Vanuit welke hoogte doe je die uitspraak? Het gaat helemaal niet alleen om hún verdriet. Natuurlijk zie ik ook de plek van liefde waar je vandaan komt. Maar het gaat er met name om dat je hier wel degelijk een keuze maakt. Het niet nemen van een beslissing is immers óók een keuze. Het is een ideale escape om je eigen verdriet niet aan te hoeven kijken. Omdat het te pijnlijk is voor JOU. Je hoeft dan geen verantwoordelijkheid te dragen voor de pijn die ontstaat uit het doorsnijden van de verbinding.

Scheiden

Mag je hier dan helemaal voor jezelf kiezen? Ja, dat mag. Omdat de beslissing niet gericht is tégen de ander, maar vóór jou. Simpelweg omdat het beter is voor jou. De “nee” gaat hier namelijk ruimte geven voor een oprechte “ja”. Een plek waar vanuit je er daadwerkelijk voor de ander kunt zijn. Je de ander vanuit alle eerlijkheid kunt ont-moeten. Geen pijn meer op basis van illusies en theater, maar pijn en verdriet op basis van de realiteit. Van een illusie zal je het nooit kunnen winnen. De realiteit daarentegen, daar kan je in handelen en daadwerkelijk actie ondernemen. Hoe pijnlijk het ook is. Alleen dan kan je zien waar je daadwerkelijk mee te maken hebt. Je geeft daarmee niet alleen jezelf nieuwe kansen, maar ook de ander. Door vanuit al jouw “zorgzaamheid” en het “verdriet voor de ander” ervoor te kiezen de beslissing uit te stellen, ontneem je de ander de mogelijkheid om deel te nemen aan het proces en ook zijn of haar eigen leven weer op te pakken. Hoe “zorgzaam” is dat?

REN NIET WEG, LUISTER NAAR JE GEVOEL

Een belangrijke vraag die je jezelf mag stellen is: ben ik bereid om pijn, angst en verdriet toe te laten als dat noodzakelijk is om daadwerkelijk te doen wat goed is voor mij? Ben ik bereid om in de leegte van de onzekerheid te stappen? Door steeds weg te blijven rennen van het verdriet en de onzekerheid, een omweg te kiezen door te blijven herhalen dat je het zo erg vindt voor de ander en jezelf eindeloos de vraag te stellen of je deze keuze wel mag maken, betaal je een enorme prijs. Spanning, onrust, slecht slapen… Met je hoofd ga je deze beslissing niet nemen. Die zal je altijd weghouden van de angst, de pijn en het verdriet. Het doorsnijden van een verbinding dóet nu eenmaal pijn. Het kan niet anders. Dus hoe waardevol zou het zijn wanneer je jezelf leert begeleiden op deze plek van pijn en verdriet. Dat je jezelf toestaat om pijn en verdriet te voelen. Dat het spannend mág zijn. Dat het niet hoeft te veranderen of weg hoeft te gaan. En dat je ondanks dat nog vaste grond onder je voeten voelt. Je nog steeds adem kunt halen en van daaruit de beslissing kunt nemen die daadwerkelijk goed is voor jou. En daarmee uiteindelijk ook voor de ander. Zodat ook die de mogelijkheid krijgt om een waarachtig leven te leiden, in plaats van te leven in een wereld van theater en illusies. Of de ander dat oppakt is diens verantwoordelijkheid.

SCHEIDEN: OMARM JE VERDRIET EN ONT-MOET JEZELF

Kijk eens wat het met je doet wanneer je verdriet voelt en zegt: “Ik sta me zelf toe om dit verdriet te mogen voelen”. Zonder het te willen veranderen. Zonder er vandaan te gaan, te willen onderdrukken of te overrulen met positieve gedachten, activiteiten of medicatie. Het niet af te wijzen. Je niet sterk en groot hoeft te zijn. Maar je verdriet daar te omarmen en jezelf daar te ont-moeten. Wat zou dat met de spanning in jouw hoofd en lijf doen?