Liefde en compassie of gelijk krijgen en overtuigen?

Erik belt me op en vraagt: “Hoe kan ik vriendelijk en in contact blijven? Op dit moment in mijn leven kan ik me machteloos, boos en gefrustreerd voelen. Maar ook eenzaam en verdrietig. Hoe kan ik, als ik me zó voel nog in contact blijven met de ander, terwijl die me niet ziet, niet hoort en niet begrijpt…?”

Alles staat of valt met de plek waar vanuit jij wilt komen. Als jij besluit om vanuit een liefdevolle plek te komen. Een plek die staat voor verbinding, respect, liefde wellicht en compassie. Dan is dat je vertrekpunt. Maar de lijn is flinterdun. Want waar verschuift liefde en compassie heel geleidelijk aan naar een plek van gelijk willen krijgen en overtuigen? Waarmee je dan precies dezelfde plek in gaat nemen als de partij waardoor jij je niet gezien voelt. Met andere woorden: ik ben goed en jij bent fout. En met de intentie is niets mis. Beide partijen komen vanuit een liefdevolle plek. Beide partijen willen niets liever dan het allerbeste. Maar dat wil niet zeggen dat het ook het beste hoeft te zijn… Laat staan dat het dé waarheid is… Beiden kijken vanuit een ander perspectief. Niet beter, niet slechter, hooguit anders.

Polariteit

Vergelijk het met vliegangst. Wanneer iemand vliegangst heeft na het zien van een crash op het nieuws met veel doden, dan helpt het niet door tegen die persoon te blijven herhalen dat dit toch echt het meest veilige vervoersmiddel is en dat je meer kans loopt om te verongelukken wanneer je in de auto stapt. Ook al wil je de ander misschien wel het liefst letterlijk, met de neus op de feiten drukken; op dat niveau ga je elkaar hoe dan ook niet vinden en ontaardt het eerder in een welles-nietes spelletje. De inzet wordt dan willen winnen en het praktische resultaat is, dat er twee verliezers zijn…nog meer polariteit, nog meer spanning, nog meer angst, nog meer pijn en eenzaamheid.

Interesse

Een andere mogelijkheid is, dat je wellicht interesse toont het standpunt van de ander. Doorvragen naar mogelijke onderliggende angsten of overtuigingen. In het slechtste geval heb je een meningsverschil… En mag dat er dan ook zijn? Dat je dan de ander niet verantwoordelijk houdt en al helemaal niet de schuld geeft voor het feit dat jij je niet begrepen en alleen voelt, maar dat je besluit om jezelf in dat ongemak te verduren of misschien zelfs wel te dragen. Ben je daadwerkelijk in staat om de ander te benaderen vanuit een plek van liefde en compassie? Of ben je toch nog steeds op zoek naar erkenning en waardering en wil je eigenlijk de ander het liefste overtuigen en gewoon gelijk krijgen?

Verbinding en in contact blijven

We zijn nu eenmaal verschillend. We kijken allemaal met een andere bril. We hebben allemaal een andere rugzak. Mogen we alsjeblieft verschillend zijn? Tegelijkertijd zijn we in essentie allemaal precies hetzelfde: we weten allemaal hoe het is om bang te zijn, of ons alleen, boos of verdrietig te voelen. En zo hebben we ook allemaal dezelfde verlangens. Het verlangen om gezien, erkend en gewaardeerd te worden. Dat jij mag zijn wie jij bent, mag voelen wat jij voelt. Dat je liefde kunt geven en liefde mag ontvangen. Daarin zijn we echt allemaal hetzelfde.

De kunst is of we elkaar precies daar, op dat niveau kunnen ontmoeten en daar in verbinding en in contact kunnen blijven. In plaats van dat we elkaar, met de beste intenties, proberen over te halen en te overtuigen van ons gelijk en op die manier onze eigen lastigheden proberen te omzeilen. En daarin heb je echt een keuze. Kies je voor gelijk krijgen en overtuigen, en op die manier krampachtig de controle willen behouden, of kies je oprecht voor liefde en compassie? Wat draagt daadwerkelijk bij aan de relatie tussen jou en jezelf?