Stilstaan op een lastige plek
“Het voelt onmachtig wanneer ik haar niet kan helpen…”
Snelle oplossingen
En dus willen we het zo snel mogelijk oplossen. Dat de ander zich weer prettig, fit of gezond en misschien zelfs wel gelukkig voelt. En hoewel je vanuit de allerbeste intentie komt, is het nog maar de vraag of je door het zo snel mogelijk oplossen van het probleem de ander daadwerkelijk “helpt”.
Vergelijk het met een klein kindje dat net leert lopen. En iedere keer dat het struikelt en bijna valt, dan schiet je te hulp en vang je het op. Vanuit je allerbeste intentie; je wilt immers niet dat het zich bezeert. Wanneer je dit zou blijven doen, zal het kindje dan eerder of later leren lopen?
Het verdiet en het ongemak van de ander
Feit is, dat er onder jouw goede gedrag om de ander te willen helpen, nog een andere laag ligt. Namelijk dat stuk dat het enorm lastig kan vinden om te dealen met het verdriet en het ongemak van de ander. Je helpt de ander dus niet alleen maar om die ander te helpen, maar ook voor jezelf: Als ik help met de oplossing, dan is zij blij en kan ik rusten en ontspannen.
Door de ander ongevraagd te helpen of dat je vindt dat jij verantwoordelijk bent voor het aandragen van de oplossing, kan het zelfs zijn dat je de onzekerheid van de ander en daarmee zijn of haar gevoel van afhankelijkheid nog verder vergroot: Zie je wel, zij weten het wel en ik niet. Ik ben niet oké, ik kan het niet alleen…
Stilstaan op een lastige plek
Denk aan toen je vroeger zelf jong was en je een ruzie met een vriendje of vriendinnetje had, een slecht cijfer op school of dat je boos of verdrietig was. En dat je vader of je moeder dan naar je toe kwam met allerlei goedbedoelde adviezen. Was dat waar je op zat te wachten? Of wilde je het liefste dat er iemand naast je kwam zitten, een arm om je heen sloeg en zei: “Wat verschrikkelijk klote dat je je zo voelt, hoe is het voor je…?”
We zijn geneigd om direct in oplossingen te denken, maar soms is het echt veel waardevoller om de ander toe te staan op die lastige plek te blijven. En jezelf te dragen in je eigen ongemak over het verdriet van de ander. Alleen aanwezig zijn.
Zo simpel en zo niet eenvoudig.
