“Iets in mij is moe…” Een gevoel wat met regelmaat bij veel mensen die bij mij op het spreekUUR komen voorkomt. Moe van het continu aan staan. Het steeds maar weer voldoen aan de verplichtingen en verantwoordelijkheden. Opgelegd door de buitenwereld, door jezelf.
Ja, dat doe ik wel even. Dit weekend elkaar zien? Dat moet vast ergens lukken. Natuurlijk kom ik naar je toe, dat hebben we toch immers afgesproken? “Ja”, ik heb je gehoord en “Ja”, ik kom je graag tegemoet en “Ja”, ik ben vereerd dat je het aan me vraagt en “Ja”, ook ik wil het liever gisteren dan vandaag… En toch kies ik ervoor om het niet te doen…
“Ik ben zo bang dat hij mij in de steek laat”, zegt ze. “Ik word er gespannen van, voel me benauwd en er ontstaat een soort van paniek. Waarop ik dan weer naar buiten ren om te roken, terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet wil”. Pillen tegen de angst, de spanning en om te stoppen met roken hebben niet het gewenste resultaat opgeleverd. Op de vraag wat ze het liefste wil, zegt ze: “Ik wil me goed voelen, ik wil niet zo bang zijn dat ie weggaat. Ik wil meer vertrouwen hebben en sterk zijn…”
Ik vraag haar de volgende zin te herhalen: iets in mij is bang… Klopt dat? Vraag ik. Ze knikt bevestigend; “Ja, dat klopt, iets in mij is bang”
Hij zit tegenover mij in mijn praktijk. Een man van eind dertig. Zijn werk – wat hij altijd graag deed – gaat niet meer. Hij is tijdelijk weg bij zijn gezin. Weet niet meer wat ie moet doen. Iets in hem roept om een verandering. Om vrijheid. Geluk. Een andere kracht houdt hem op de plek waar hij staat. Schuldgevoelens. Het goed willen doen. Gezien willen worden voor wie hij daadwerkelijk is. Zijn partner laat weten wat ze wil. Als hij in staat zou zijn om aan haar wensen tegemoet te komen, dan zouden ze het toch prima hebben samen? Zij houdt toch immers ook rekening met zijn behoeften? Zij respecteert hem toch ook? Waarom lukt het dan niet om haar ook te respecteren? Beiden zijn een fuik ingezwommen. Zonder dat ze er erg in hebben. Een doodlopend pad. De verbinding met lijstjes en oordelen belangrijker gemaakt dan de verbinding met henzelf. Uit liefde voor de ander…