Je wilt groeien. Nieuwe ervaringen opdoen, jezelf ontwikkelen en jouw kennis en inzichten doorgeven aan de wereld om je heen. Alles in het leven is gericht op groei. En daar waar het soms lijkt dat we elkaar aanvullen en verrijken, daar kan ongemerkt het tegenovergestelde plaatsvinden: we denken te werken aan groei en vrijheid, maar in werkelijkheid worden we steeds meer gevangen in onze eigen, aangeleerde, wereld.
“M’n kop kan me gek maken”, zegt Rob. “Zolang ik bezig ben of sport dan gaat het wel, maar zodra ik alleen ben en wanneer ik even niets te doen heb, dan gaat het maar door. In de avond of als ik in de nacht wakker wordt, dan krijg ik het niet meer rustig. Ademhalingsoefeningen, meditaties, niets lijkt dan meer te helpen…”
Wanneer je een grens trekt ten opzichte van de ander. Dan is die grens niet gericht tégen de ander. Die grens is er vóór jou. Wat je eigenlijk zegt is: dit is mijn ruimte. Door een grens te trekken creëer je ook de mogelijkheid dat iemand die grens over kan gaan. Immers als er geen grens zou zijn, kan iemand deze ook niet passeren. Jouw lijf laat je voelen wanneer jouw grens overschreden wordt. Door bijvoorbeeld een benauwd en beklemmend gevoel.
Rijdend in de auto of lopend op het perron. Horden mensen met holle blikken in hun ogen. Rennend voor de trein of bus uit angst om deze boot zowel letterlijk als figuurlijk te missen. Want anders… Tsja, anders wat? Word je beoordeeld, of misschien wel ver-oordeeld. Eindeloos op zoek naar erkenning of waardering. Op zoek naar vrijheid. Te mogen zijn wie we ten diepste zijn.
Hij zit tegenover mij in mijn praktijk. Een man van eind dertig. Zijn werk – wat hij altijd graag deed – gaat niet meer. Hij is tijdelijk weg bij zijn gezin. Weet niet meer wat ie moet doen. Iets in hem roept om een verandering. Om vrijheid. Geluk. Een andere kracht houdt hem op de plek waar hij staat. Schuldgevoelens. Het goed willen doen. Gezien willen worden voor wie hij daadwerkelijk is. Zijn partner laat weten wat ze wil. Als hij in staat zou zijn om aan haar wensen tegemoet te komen, dan zouden ze het toch prima hebben samen? Zij houdt toch immers ook rekening met zijn behoeften? Zij respecteert hem toch ook? Waarom lukt het dan niet om haar ook te respecteren? Beiden zijn een fuik ingezwommen. Zonder dat ze er erg in hebben. Een doodlopend pad. De verbinding met lijstjes en oordelen belangrijker gemaakt dan de verbinding met henzelf. Uit liefde voor de ander…