Herken je dat? Dat je opstaat en jezelf voorneemt om er een fijne dag van te maken. En halverwege de dag glipt het ergens tussen je vingers vandaan… Ergens heb je je laten beïnvloeden door gebeurtenissen, meningen van anderen of van jezelf. Apart toch? Jij neemt je voor om er een mooie dag van te maken, en uiteindelijk loopt het anders. Hoe loyaal ben je dan nog aan jezelf? Naar mijn mening moet je jezelf veel vaker op de dag afvragen: “Hoe gaat het eigenlijk met mij? Ben ik nog op het pad wat ik mij voorgenomen had?” En vooral “Waar geef ik op aan mijzelf?”
Maar al te vaak laten we ons gaandeweg de dag leiden door de oordelen van anderen en van onszelf. En nemen deze meningen voor waar aan, zonder deze te toetsen. Zonder ons af te vragen of die mening van de ander werkelijk waar is. Zonder ons eigen oordeel eens tegen het licht te houden. Is het gebaseerd op feiten, of stiekem toch gekleurd door onze eigen ervaringen uit het verleden? In hoeverre laten we ons leiden door onze gedachten, en hoe waar zijn die? Nou, meestal is daar op basis van feiten helemaal NIETS van waar…
Voorbeeld van afgelopen weekend:
“Ik zit vast aan allerlei belemmeringen: de sleur van alledag, mijn woning, mijn relatie. Ik wil meer vrijheid. Maar dat kan toch niet. Ik zou mijn partner daar veel verdriet mee doen”
Wellicht herken je een gedeelte of misschien wel helemaal. Gebaseerd op feiten is hier niets van waar. Het staat vol met overtuigingen en oordelen. Ten eerste zit je letterlijk nergens aan vast. Niemand heeft je waar dan ook aan vastgebonden. Bovendien kan je de belemmeringen niet vasthouden, fysiek bestaan ze niet. Waar wel? In je hoofd. Welnu; je hoofd kent het verschil tussen werkelijkheid en fictie niet. Dus als jij zegt: “Ik zit vast aan belemmeringen”, dan ga je het onherroepelijk geloven en ga je je ook zeker zo voelen. Voel je je dan vrij of gebonden? Juist…
Zit je vast aan “de sleur”, zit je vast aan je woning, aan je relatie… Zit je werkelijk “vast” of praat je jezelf dat aan? Als excuus misschien wel om niet in actie te hoeven komen. Om het spannende onbekende niet aan te hoeven gaan. En dan de uitspraak; “Maar dat kan toch niet”. Kán het werkelijk niet? Of hou je jezelf iets voor? “Ik zou mijn partner daar veel verdriet mee doen”… heb je het gevraagd? Heb je de moed genomen om het voor te leggen dat je iets wilt ondernemen om meer vrijheid te creëren, bijvoorbeeld dat weekje alleen weg? Zou het kunnen dat als je het aangaat, dat ook hij of zij meer vrijheid ervaart en je jullie beiden een cadeautje geeft, zou het kúnnen?
Of geef je op aan je zelf door je gevoelens in de strijd te gooien? “Wilde het wel vertellen, maaaaaar…. Het vóelde nog niet goed”. Of “het was het moment nog niet”. “Ik wacht nog even, dan wordt het vast beter”, “er was iets anders dat nu echt even belangrijker was…”. Wat ook goed werkt “ik heb het wel geprobeerd, maar….”. Allemaal escapes. Excuses om je angst niet aan te gaan, je pijn niet te hoeven voelen. En ondertussen geef je op aan jouw verlangen. Aan jezelf, de meest belangrijke persoon op deze aarde. Want: bestaat jouw leven zonder jou?
Wil je jouw leven inrichten vanuit jouw verlangen? Vraag je dan vaker op de dag af: “Hoe gaat het eigenlijk met mij? Zit ik nog op koers? Waar kan IK bijsturen?”
Afgelopen weekend een trainingsdag gegeven samen met Jerome Stoel (www.bewustvrij.nl), waarin we mensen deze vraag aan zichzelf hebben laten stellen. We hebben ze laten zien waar ze opgeven aan zichzelf en hoe ze bij kunnen sturen. Hen weer contact laten maken met hun verlangens en stappen gezet hoe ze hier weer realiteit aan gaan geven. Mooi om te zien dat mensen dan los komen van hun gedachten, oordelen, aannames. En weer energie voelen en controle over hun eigen leven krijgen.
