Marcel is 46 jaar, burn-out. ”Ik vind het lastig”, zegt hij. “Meestal is er wel iets dat de boel weer in beweging zet, maar nu komt er maar niets. Ik heb het gevoel dat ik iets moet doen, maar ik heb geen idee wat. Voor mijn gevoel duurt het veel te lang”. Wanneer ik vraag wat het met hem doet antwoord hij dat het enorm veel onrust geeft.
Perfectionisme, de lat hoog leggen en doorzetten zijn zeer waardevol. Het zijn eigenschappen die je in staat stellen om het allerbeste uit jezelf te halen en op die manier prestaties neer te zetten en successen te boeken. Totdat je het perfectionisme en de resultaten nodig gaat hebben om je goed te voelen… Dán heeft je perfectionisme leiding gekregen over jou in plaats van andersom. En ga je keuzes maken uit angst om iets te verliezen in plaats van dat je keuzes maakt vanuit een verlangen.
“Ik wil contact blijven maken met dat vlammetje”, zegt ze met tranen in haar ogen. “Dat vlammetje is mijn houvast. Het is de verbinding met het leven om mij heen. Als ik dat vlammetje maar kan voelen, dan voel ik mij goed….”
“Ik wil meer balans in mijn leven! Meer balans tussen werk en privé… Als ik nou weet welke richting ik op kan gaan… Als ik nou helderheid heb… ”
De balans in jouw leven, waar is dat afhankelijk van? Gaat dat over een balans die gericht is op de situaties buiten jou? Of over een balans ín jou?
Rijdend in de auto of lopend op het perron. Horden mensen met holle blikken in hun ogen. Rennend voor de trein of bus uit angst om deze boot zowel letterlijk als figuurlijk te missen. Want anders… Tsja, anders wat? Word je beoordeeld, of misschien wel ver-oordeeld. Eindeloos op zoek naar erkenning of waardering. Op zoek naar vrijheid. Te mogen zijn wie we ten diepste zijn.
Ze haalt nog één keer diep adem en stapt dan het kantoor binnen. Ze heeft jaren lang met plezier bij dit bedrijf gewerkt. Iedere ochtend keek ze de dag stralend tegemoet. Maar nu… Soms wordt ze zwetend wakker en bij het openen van haar ogen kijkt ze tegen een enorme berg aan. Haar ademhaling voelt alsof ze al halverwege is, maar de realiteit is dat ze de eerste stap nog moet zetten. Bij de eerste vragen van collega’s wordt de denkbeeldige band om haar keel verder aangetrokken. Ze wil heel hard schreeuwen. Ga weg! Laat me met rust! Maar er komt geen geluid uit. Iets in haar zegt; “Kom op, rustig blijven. Je kan dit. Let op je ademhaling… Dit gevoel zal weer verdwijnen. Hou vol, het komt goed”. En inderdaad, het gevoel verdwijnt… Maar zal in de daarop volgende maanden steeds vaker terugkeren. Totdat haar uiteindelijk alle adem ontnomen is en het vuur in haar voor langere tijd gedoofd wordt.